Pozwala ono uniknąć usunięcia wszystkich węzłów chłonnych pachy, a tym samym wielu powikłań związanych z zaburzeniem odpływu chłonki z kończyny górnej. Szacuje się, że węzeł wartowniczy udaje się prawidłowo zidentyfikować u 93–98 proc. pacjentek z wczesnym rakiem piersi (o największym wymiarze guza poniżej 3 cm), a u 95 • Skrofuloza - gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych • Powiększone węzły chłonne - przyczyny, objawy, kiedy warto skonsultować z lekarzem? • Chłoniak - przyczyny, rodzaje, diagnostyka, leczenie • Węzły chłonne szyi - funkcje, przyczyny powiększania, leczenie • To najmniejszy rak świata. Biopsja węzłów chłonnych wymaga pobrania węzła chłonnego lub jego fragmentu, który badany jest następnie pod mikroskopem. Wykonywana jest zazwyczaj w znieczuleniu miejscowym. Zabieg ten można przeprowadzić na kilka różnych sposobów, których wybór uzależniony jest od wskazań. Fotolia. Skrofuloza (skrofuły lub przestarzale zołzy) to gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych. To jedna z najłagodniejszych postaci gruźlicy i jedna z odmian gruźlicy pozapłucnej, która nie ma związku z osłabioną odpornością. Najczęstszą postacią gruźlicy jest gruźlica płuc. Gruźlica pozapłucna występuje rzadziej. Najczęściej Witamy serdecznie, powiększenie węzłów chłonnych wraz z bólem i opuchlizną jest raczej normalnym objawem po zabiegu usuwania ósemek. Taki stan utrzymuje się zazwyczaj 2 - 4 dni, a sposobem radzenia sobie z nim jest stosowanie się do zaleceń stomatologa po wykonanym zabiegu. Jeśli chodzi o inne przypadki powiększenia węzłów przy zapaleniu węzłów chłonnych szyjnych antybiotyk stosuje się co najmniej 2 tygodnie, crp powinno wrócić do normy i powinien zmniejszyć się odsetek granulocytów w rozmazie. Nawet po 2 tyg leczenia węzły chłonne pozostają najczęściej jeszcze powiększone a ich zmniejszanie się trwa nawt do. ZAPALENIE WĘZŁA CHŁONNEGO: najświeższe informacje, zdjęcia, video o ZAPALENIE WĘZŁA CHŁONNEGO; Zapalenie węzłów chłonnych Najczęściej dotyczy węzłów chłonnych szyi, zmiany, które odnoszą się do wielu powodów. Choroby zakaźne, w którym wzrosła węzłów chłonnych szyi Jeżeli głowy i szyi występuje stan zapalny (zapalenie zatok, zapalenie migdałków, próchnicy), zarazki, aby dostać się do przepływu chłonnych szyjnych węzłów chłonnych. Witam bardzo proszę o interpretację wyniku biopsji cienko igłowej węzłów chłonnych z okolic szyi. W rozmazach liczne komórki szeregu limfoidalnego bez cech atypii, na tym tle pojedyncze powiększone jednojądrzaste komórki z widocznym polimorfizmem jądrowym, miejscami komórki te są dwiu- lub wielojądrzaste, część z tych komórek Gruźlicze zapalenie węzłów chłonnych to schorzenie, które może uważane za lokalizację pierwotnej zmiany gruźliczej, a także za rozwój gruźlicy popierwotnej. Prątki gruźlicze, które przedostały się do węzłów chłonnych w warunkach zmniejszonej odporności organizmu, powodują cykl przemian w określonej grupie węzłów chłonnych. jj0IVD. Fot: Popartic / Rak to nowotwór złośliwy wywodzący się z tkanki nabłonkowej. Może rozwinąć się w wielu narządach wewnętrznych. Dając przerzuty do odległych obszarów ciała i innych układów, może powodować powiększenie węzłów chłonnych Rak w obrębie węzłów chłonnych się nie rozwija. Podczas biopsji węzłów chłonnych można wykryć komórki rakowe, jednak są to przerzuty, a nie pierwotne ognisko. Niektórzy pacjenci używają pojęcia rak dla wszystkich typów nowotworów, w tym także dla pierwotnego nowotworu węzłów chłonnych – chłoniaka. Jest to nowotwór wywodzący się z mnożących się bez kontroli komórek układu limfatycznego, czyli limfocytów. Jego objawy często przypominają grypę lub inną infekcję wirusową, dlatego choroba bywa diagnozowana zbyt późno, co powoduje niekorzystne rokowania dla jej leczenia. Chłoniak węzłów chłonnych, czyli rak węzłów chłonnych, to bardzo poważna choroba układu chłonnego, będącego częścią systemu odpornościowego człowieka. Węzły chłonne są niewielkimi gruczołami rozmieszczonymi w całym organizmie i połączonymi naczyniami limfatycznymi. Ich powiększenie może sugerować rozwój nowotworu charakteryzującego się niekontrolowanym rozrostem limfocytów B lub T, czyli komórek układu limfatycznego, które w normalnych okolicznościach stanowią wsparcie w walce z infekcjami. Rak węzłów chłonnych – objawy Objawy chłoniaka mogą być bardzo niespecyficzne, ponieważ wykryto kilkadziesiąt rodzajów chłoniaków – nowotworowych rozrostów układu chłonnego, różniących się przebiegiem i stopniem zagrożenia dla chorego. Niektóre potrafią rozwijać się przez lata niemal bezobjawowo i zwykle są wykrywane przypadkowo. Innym wystarczy kilka tygodni lub miesięcy, by spowodować poważne zmiany w węzłach chłonnych albo nacieki nowotworowe w różnych narządach wewnętrznych. W ostatnich latach obserwowany jest duży wzrost zachorowalności na chłoniaki, zwłaszcza wśród osób po 65. roku życia, trochę częściej u mężczyzn niż u kobiet. Najpowszechniej występującymi chłoniakami są: chłoniak powstający z tzw. małych limfocytów B, zwykle przyjmujący postać przewlekłej białaczki limfatycznej; chłoniak „rozlany” z dużych komórek B; szpiczak plazmocytowy (mnogi); chłoniak Hodgkina (ziarnica złośliwa); chłoniak grudkowy; chłoniak z komórek płaszcza; chłoniak strefy brzeżnej; chłoniaki o dużej dynamice: Burkitta, limfoblastyczne, z obwodowych komórek T. Najczęstszym objawem chłoniaka i przerzutów raka do węzłów chłonnych jest ich niebolesne powiększenie, wyczuwalne na szyi, pod pachami, w pachwinach, rzadziej w innych okolicach ciała. Zwykle towarzyszą mu pojawiające się o różnych porach dnia stany podgorączkowe lub gorączka, osłabienie czy nocne poty, czego wiele osób nie wiąże z chorobą nowotworową, lecz zwykłą infekcją grypową. Innym symptomem schorzenia bywa również szybki spadek wagi albo swędzenie skóry. W zależności od rodzaju i zlokalizowania chłoniaka mogą też pojawić się inne objawy, np. ból brzucha, żółtaczka, krwawienie z przewodu pokarmowego czy problemy z oddychaniem. Często jednak chorzy nie odczuwają żadnych dolegliwości, dlatego należy pamiętać, że pojawienie się powiększonych i twardych węzłów chłonnych, nawet jeśli nie towarzyszą im inne objawy, warto skonsultować z lekarzem. Powiększenie węzłów chłonnych szyi Chłoniak węzłów chłonnych szyi, podobnie jak chłoniaki zlokalizowane w innych miejscach (np. rak węzłów chłonnych pod pachami), wynika przede wszystkim z nieprawidłowego rozrostu limfocytów B, rzadziej z komórek T czy NK. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby są także zakażenia, zwłaszcza wirusem Epsteina–Barr (EBV), wirusem niedoboru odporności (HIV), wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wirusem limfocytotropowym typu 1 (HTLV-1). Na tego typu nowotwory narażone są ponadto osoby mające częsty kontakt z benzenem, azbestem czy promieniowaniem jonizującym, cierpiące na schorzenia autoimmunologiczne (reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto) albo zaburzenia odporności. Znaczenie mają również czynniki genetyczne. Przerzuty raka z odległych narządów mogą powodować powiększenie węzłów chłonnych pach, pachwin czy szyi. Rokowania chłoniaka i przerzutów raka Rokowania w przypadku przerzutów raka węzłów chłonnych zależą od stopnia zaawansowania choroby, rodzaju nowotworu, a także wieku i stopnia sprawności chorego. W niektórych przypadkach, np. chłoniaka Hodgkina, zwanego niegdyś ziarnicą złośliwą, odpowiednie leczenie zapewnia utrzymanie w miarę dobrego komfortu życia przez długie lata. Pewne rodzaje chłoniaków (chłoniak z małych limfocytów, chłoniak grudkowy czy chłoniak strefy brzeżnej), jeśli nie powodują uciążliwych objawów, w ogóle nie wymagają leczenia, choć bardzo ważna jest obserwacja dynamiki rozwoju choroby. Rak węzłów chłonnych grozi bowiem przerzutami na inne narządy, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia. Kto częściej choruje na raka? Dowiesz się tego z filmu: Zobacz film: Wrodzone predyspozycje do zachorowania na raka. Źródło: 36,6. Leczenie chłoniaka i przerzutów raka węzłów chłonnych Leczenie chłoniaka musi być poprzedzone odpowiednim rozpoznaniem choroby, przede wszystkim na podstawie badania histopatologicznego i immunohistochemicznego węzła chłonnego, a często również wycinka odpowiedniej tkanki lub narządu. W celu doprecyzowania diagnozy konieczne bywa wykonanie analizy genetycznej lub molekularnej. Pomocne są też badanie cytologiczne i cytometria przepływowa materiału z biopsji węzła chłonnego, krwi obwodowej lub szpiku. W leczeniu chłoniaka najczęściej stosowane są chemio- i radioterapia. Niekiedy wykorzystuje się również wytwarzane laboratoryjnie przeciwciała monoklonalne skierowane przeciw antygenom obecnym na prawidłowych, jak i zmienionych nowotworowo limfocytach B. W celu przyspieszenia odnowy układu krwiotwórczego po chemio- lub radioterapii przeszczepia się czasami własne komórki macierzyste krwi obwodowej lub szpiku kostnego. Leczenie przerzutów raka do węzłów chłonnych zależy od pierwotnego ogniska nowotworowego. Zapalenie węzłów chłonnych głowy i szyi Ze względu na różnorodność czynników zapalnych rozpoznanie jednostki chorobowej wyłącznie na podstawie stanu węzłów chłonnych głowy i szyi najczęściej jest niemożliwe. Źródłem trudności w praktyce klinicznej bywa zwłaszcza przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych, które może wymagać wnikliwego postępowania diagnostycznego; dokładnego badania podmiotowego, przedmiotowego i badań dodatkowych, np. mikrobiologicznych, ultrasonograficznych, pobrania materiału do badania histopatologicznego, a także badań radiologicznych (w przypadku zmienionych chorobowo węzłów chłonnych będących w kontakcie z kością). Procesy patologiczne w węzłach chłonnych głowy i szyi Węzły chłonne uczestniczą w procesach, w które zaangażowany jest układ immunologiczny, pełniąc szczególną funkcję w walce z zakażeniem. Są polem działania wędrujących limfocytów i makrofagów, miejscem kontaktu limfocytów T i B z antygenami, gdzie – w odpowiedzi na antygen – dochodzi do aktywacji i transformacji komórek immunokompetentnych. Wczesny efekt reakcji na antygen stanowi zwiększenie przepływu krwi przez zajęte węzły. Jednak za powiększenie węzłów chłonnych odpowiadać może wiele czynników: odczynowych (w stanach zapalnych i alergiczno-reaktywnych), przerostowych lub nowotworowych. Powiększenie węzłów chłonnych może mieć charakter miejscowy lub uogólniony (gdy obejmuje minimum 2–3 obszary ciała). Regionalne powiększenie węzłów chłonnych wskazuje zwykle na miejscowy proces patologiczny, aczkolwiek niektóre choroby ogólnoustrojowe przebiegają ze zmienionymi odczynowo – charakterystycznymi dla nich – grupami węzłów chłonnych (np. mononukleoza zakaźna – węzły zauszne i karkowe, różyczka – węzły potyliczne i zauszne). Zazwyczaj powiększenie węzłów chłonnych głowy i szyi ma charakter odczynowy: jest odpowiedzią na bodźce zapalne – bakterie lub wirusy. W większości przypadków źródło zakażenia stanowią zmienione chorobowo tkanki przyzębia, zęby, kości szczęk, zatoki szczękowe, migdałki lub zakażone rany śluzówki i skóry. W okolicy szczękowo-twarzowej obserwuje się najczęściej powiększenie węzłów podżuchwowych. Czynnik zapaleniotwórczy (zazwyczaj nieswoisty) może wywołać reakcję węzłów chłonnych w postaci ostrego lub przewlekłego zapalenia. Ostre zapalenie węzłów chłonnych (lymphadenitis acuta) objawia się podwyższoną temperaturą ciała, czasem z dreszczami, osłabieniem, bólem głowy i ogólnym złym samopoczuciem. Węzły chłonne są powiększone i bolesne; początkowo – w wyniku narastającego obrzęku tkanki węzłowej – miękkie i elastyczne. Zapalenie ostre węzłów chłonnych może mieć charakter surowiczy (lymphadenitis acuta serosa) lub ropny (lymphadenitis acuta purulenta). Stany zapalne węzłów chłonnych głowy i szyi – ostre i przewlekłe Ostre surowicze zapalenie węzłów chłonnych przebiega z wysiękiem surowiczym we wnętrzu węzłów chłonnych (cechuje je miękka konsystencja i przesuwalność względem otoczenia). Zapalenie może cofnąć się bez pozostawienia zmian, jeśli układ odpornościowy działa prawidłowo, a patogenność, wirulencja (zjadliwość) drobnoustrojów są niskie. W przeciwnym razie może przejść w ostre ropne zapalenie węzłów chłonnych, w przebiegu którego rośnie bolesność zajętych węzłów chłonnych i zmienia się ich konsystencja (twardnieją) w wyniku silnego napięcia torebek łącznotkankowych. Gdy dochodzi do nacieku zapalnego tkanek miękkich otaczających węzły (zapalenia okołowęzłowego; perilymphadenitis), węzły nie są już przesuwalne względem otoczenia. Z czasem, pod wpływem działania enzymów proteolitycznych, torebki węzłów zostają zniszczone, a patologiczna wydzielina przedostaje się do pobliskich tkanek – może spowodować ropowicę lub powstanie ograniczonego zbiornika ropy z typowymi objawami ropnia w danej okolicy. Zaniedbanie stanu może doprowadzić do opróżnienia zawartości węzła przez samoistnie wytworzone przetoki. W niektórych przypadkach we wczesnej fazie ostrego ropnego zapalenia jego obraz może się cofnąć, ale węzły pozostają trwale powiększone (do 1–2 cm) i twarde (bliznowata tkanka łączna), niebolesne i ruchome względem otoczenia. Leczenie ostrego zapalenia węzłów chłonnych polega na eliminacji źródła zakażenia (np. ekstrakcji zęba), antybiotykoterapii, okładach w fazie wczesnej zapalenia, w późniejszej – obejmuje nacięcie i drenaż. Przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych (lymphadenitis chronica) może być zejściem ostrego procesu lub mieć charakter pierwotny. W jego przebiegu węzły są powiększone, elastyczno-twarde, najczęściej niebolesne. Nie w każdym przypadku są przesuwalne względem otoczenia. Leczeniem z wyboru jest leczenie chirurgiczne (wyłuszczenie zmienionych chorobowo węzłów; lymphadenectomia). Przejdź do zawartości AlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklepAlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklep Wirus EBV Wirus EBV Wirus EBV to inaczej wirus Ebsteina-Barr, odkryty został w 1964 roku. Infekuje on ludzkie limfocyty i posiada materiał genetyczny w postaci dwuniciowego DNA. Stanowi główną przyczynę mononukleozy zakaźnej, jednak tylko niewielka część przypadków ma ostre powikłania. Szacuje się, że nawet 95% populacji przebyło w swoim życiu zakażenie wirusem EBV. Spis treściWirus EBV – charakterystykaZakażenie wirusem EBVWirus EBV – objawyWirus EBV – leczenieBibliografia Wirus EBV – charakterystyka Informacja genetyczna wirusa otoczona jest szczelnie przez ikosaedralny kapsyd oraz tegument. Najbardziej zewnętrzną część stanowi osłonka utworzona przez podwójną warstwę lipidową z glikoproteinami. Cechą charakterystyczną wirusa EBV jest zdolność do pobudzania proliferacji (mnożenie się) limfocytów. Współcześnie znane są 2 podtypy wirusa EBV: EBV-1 (częściej spotykany); EBV-2. Różnią się one między sobą regionem kodującym antygen jądrowy. Jedynym naturalnym gospodarzem EBV jest człowiek. Ciekawostką jest, że wirus EBV był pierwszym herpeswirusem, którego cały genom został sklonowany i poddany sekwencjonowaniu. Zakażenie wirusem EBV Do zakażenia wirusem EBV dochodzi najczęściej drogą kropelkową, rzadziej wskutek przetoczenia preparatów krwiopochodnych bądź w trakcie przeszczepów. Do replikacji dochodzi już w momencie przechodzenia zakażonych limfocytów przez nabłonek jamy ustnej i gardła. Następnie zakażeniu ulegają komórki błon śluzowych. Wirus powoduje lizę komórek i namnaża się w bardzo szybkim tempie. Istotą choroby jest samoograniczający się proces limfoproliferacyjny. Proliferacja zainfekowanych limfocytów B prowadzi do powiększenia się tkanki limfoidalnej. Wirus EBV stanowi poważne zagrożenie dla osób starszych z obniżoną odpornością, np. po przeszczepach lub z AIDS. Może wówczas reaktywować zakażenia i w konsekwencji wywoływać groźne choroby. Wirus EBV – objawy W zdecydowanej większości przypadków zakażenie wirusem Epsteina-Barr przebiega bezobjawowo. EBV jest przede wszystkim czynnikiem etiologicznym mononukleozy zakaźnej, której klasyczną triadę objawów stanowi: limfadenopatia (obrzęk i powiększone węzły chłonne); splenomegalia (powiększenie śledziony); wysiękowe zapalenie gardła i migdałków. Migdałki są powiększone, pokryte białym nalotem, a na ich powierzchni tworzą się ropnie kryptowe. Węzły chłonne ulegają obustronnemu, symetrycznemu powiększeniu, co dotyczy przede wszystkim węzłów chłonnych szyi grupy tylnej oraz węzłów pachowych. Objawami współtowarzyszącymi są natomiast: gorączka; bóle głowy; uczucie zmęczenia; znaczne osłabienie; hepatomegalia (powiększenie wątroby); różnego rodzaju wysypki skórne. EBV jest pierwszym ludzkim wirusem, któremu przypisuje się potencjał onkogenny. Potwierdza to wykrycie jego DNA w komórkach raka jamy nosowo-gardłowej oraz w chłoniaku Burkitta. Wykazano zależność między tym wirusem, a obecnością wielu chorób rozrostowych, w tym choroby Hodgkina. Wirus EBV – leczenie Jako że większość zakażeń wirusem EBV przebiega bezobjawowo, nie podejmuje się leczenia. Osoba chora nawet nie wie, że zmaga się z infekcją. Mija ona sama po pewnym czasie. Gdy jednak dojdzie do wystąpienia objawów, zaleca się odpoczynek, pilnowanie nawodnienia i lekkostrawną dietę. Zwłaszcza przez pierwszy miesiąc choroby należy unikać intensywnej aktywności fizycznej, ponieważ istnieje ryzyko uszkodzenia powiększonej śledziony. Stosuje się również leki przeciwgorączkowe, a także płukanki odkażające gardło. Acyklowir (lek przeciwwirusowy) czy glikokortykosteroidy nie są skuteczne w leczeniu mononukleozy, dlatego nie znajdują zastosowania. Rokowania są dobre, mononukleoza jest chorobą samoograniczającą się. W niektórych przypadkach można jednak zaobserwować powikłania wczesne i późne. Zwłaszcza u dzieci niebezpieczna jest obturacja dróg oddechowych wskutek obrzęku śluzówki. Dodatkowo może dojść do wtórnych nadkażeń bakteryjnych. Wzmożona męczliwość może utrzymywać się nawet do 6 miesięcy od momentu wyleczenia choroby. Poważne powikłania mogą dotyczyć do 15% pacjentów, obejmują Zespół Guillaina-Barrego, porażenie nerwu twarzowego oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Bibliografia Koleśnik M., Dworzańska A., Polz-Dacewicz M., Wirus Epsteina-Barr w wybranych chorobach nowotworowych, Postępy Biochemii, 4/2020. Żuk-Wasek A., Charakterystyka białek wirusa Epsteina-Barr – ich udział w zakażeniu latentnym i powiązanie z procesami nowotworzenia, Postępy Mikrobiologii, 3/2012. Bocian J., Januszkiewicz-Lewandowska D., Zakażenia EBV – cykl życiowy, metody diagnostyki, chorobotwórczość, Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej, 65/2011. Kalicki B., Maślany A., Milart J., Jung A., Przebieg i diagnostyka zakażenia EBV u dzieci – obserwacje kliniczne, Pediatria i Medycyna Rodzinna, 7/2011. Podziel się tym ze znajomymi! Podobne wpisy Page load link